سلام بر شوما
من مسا هستم و این آپدیت جدید من و اوسین برای سایته.

خوشحال میشیم اگه نظرتون رو بهمون بگید. :))))

سلام به همه خنگولستانی های قشنگوم
بلاخره بعد هزار و شونصد سال زیر ساخت خنگولستان رو تغییر دادیم و دست ساز اوردیمش بالا



مطمعنن ممکنه کلی مشکل و باگ داشته باشه برای اوایلش که نیاز به صبر و حوصله است


و امیدوارم تغییرات حالی به حالی کنه هممون رو

ماچ به همتون خوشگلای من

الهی به امید خودت

^^^^^*^^^^^

ارزش بعضی چیزا با به زبون آوردنش از بین می ره
این آخرِ بدبخت بودنه که به کسی بگی، گاهی حالم رو بپرس
همیشه دیدن یه پیام ناگهانی، شنیدن یه سلام بی هوا، از آدمی که انتظارش رو می کشی، می تونه حال و روزت رو عوض کنه
گاهی آدم خودش رو گم و گور می کنه، فقط به این امید که یه نفرِ بخصوص سراغش رو بگیره
بر خلاف تصور، خوشحال کردن آدمِ تنها، خیلی سخت نیست
فقط کافیه وانمود کنی به یادش هستی

پویا جمشیدی

[video mp4="/uploads/2021/11/Pinterest.mp4"][/video]




..♥♥..................

بر تابه سودای تو گشتیم چو ماهی
تا سوخته گشتیم ولیکن نپزیدیم

* ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ *

میگفت برو واسه خودت یه حلقه بخر! گفتم حلقه واسه چی؟!؟
گفت واسه اینکه با هدفات و آرزوهات ازدواج کنی! حلقه رو دستت کن که هرجا خواستی تنبلی کنی و جا بزنی یادت بیفته یه تعهدی با آرزوهات داری؛یادت بیفته جا زدن،خیانته و تو تعهد داری به خودت،به آرزوهات و به قلبت
:)❤️

^^^^^*^^^^^

دوم راهنمایی یه معلم ریاضی داشتیم تیکه کلامش این بود « خدا رو چه دیدی شاید شد »
یادم میاد همون سال یکی از بچه ها تصادف کرد و دیگه نتونست راه بره... دیگه مدرسه هم نیومد. فقط یه بار اومد واسه خداحافظی که شبیه مراسم عزاداری بود. همه گریه می کردیم و حالمون خراب بود. گریه مون وقتی شروع شد که گفت به درک که نمی تونم راه برم، فقط از این ناراحتم که نمی تونم بازیگر بشم. آخه عشق سینما بود. سینما پارادیزو رو صد بار دیده بود. سی دی تایتانیک رو اون برای همه ی ما آورده بود. معلم ریاضی مون وقتی حال ما رو دید اون تیکه کلام معروفش رو به اون رفیقمون گفت
« خدا رو چه دیدی شاید شد »
وقتی این رو گفت همه ی ما عصبی شدیم چون بیشتر شبیه یه دلداری مزخرف بود برای کسی که هیچ امیدی برای رسیدن به آرزوش نداره
امشب تو پیج رفیقم دیدم که برای نقش اول یه فیلم با موضوع معلولیت انتخاب شده و قرارداد بسته... مثل همون روز تو مدرسه گریه م گرفت
فکر می کنی رسیدن به آرزوت محاله؟!؟
« خدا رو چه دیدی شاید شد »

حسین حائریان

o*o*o*o*o*o*o*o

من هیچ ندانم که مرا آن که سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت
این هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

|خیام|

..*~~~~~~~*..

استرس یه حفره کوچیکه، اولش کم عمقه، شاید اصلا به چشم نیاد ولی رفته رفته بدون هیچ هشدار جدی‌ای عمیق‌تر می‌شه تا جایی که وقتی چشم باز می‌کنیم، کیلومتر‌ها از سطح زمین دور شدیم
هر بار که دیگران از ما سواستفاده می‌کنن، یک قسمت از روحمون مثل نوار چسب کنده می‌شه، فرقی نمی‌کنه چند بار تلاش کنیم اون تیکه نوار چسب رو به جای اولش بچسبونیم به هر حال دیگه چیزی مثل روز اول نمی‌شه
بی‌خوابی یک شکنجه‌گره، مستقیم بر مغزمون شلاق می‌زنه و در حالی که از گوش، چشم‌ و بینی‌هامون خون ریزی می‌کنیم پاهامون رو می‌شکنه تا مطمئن شه قرار نیست دیگه از جای خودمون بلند شیم
تنهایی، هیولای زیر تخته، ولی دیگه فقط به اونجا محدود نمی‌شه، هر قدمی که بر می‌داریم درست پشت سرمونه، با موهای آشفته و دست‌های لرزون سعی داره خودش رو مخفی کنه اما عیان‌تر از هر واقعیته
افسردگی محکم در آغوشمون می‌گیره، انقدر محکم که برای نفس کشیدن شروع می‌کنیم به دست‌ و پا زدن اما این کمبود اکسیژن بی‌حسمون می‌کنه تا جایی که به زنده بودن شک می‌کنیم


کیمیا هویدا